اسم فیلم: دهلیز
نظرم:حتما ببینید
نکته اول جسارت کارگردان در نقش متفاوت رضا عطاران...و دوم بازی خوب بچه فیلم!
دهلیز همین فضایی است که در جامعه ایجاد شده است و ارزشهایی که از بین رفته و تاریکی جامعه... باید از آن عبور کرد اما ترس دارد، مانند دهلیز خانه مادربزرگ...
اسب که نماد آزادی است و پدری که اسب می سازد و بچه ای که بتمن و مرد عنکبوتی می خواهد...
ایده شروع فیلم خیلی خوب و عالی بود و اینکه توی فیلم تکرار می شد
حلقه شیوا توی چشم است.
بهروز شعیبی یا ابوذر آژانس شیشه ای و حاج آقای طلا و مس...
گیری که به فیلم است همین که باز چوب خیمه اش را در زمین قصاص و حکم الهی زده...این خوب نیست.
پیشنهاد می کنم مصاحبه حداد عادل در مورد دهلیز را نیز بخوانید. چند نکته مهم اش را اینجا می آورم:
1-«دهلیز» فیلمی است که در آن یک مفهوم مهم انسانی و اجتماعی و دینی یعنی مفهوم «قصاص»، بستر جریانات و حوادث و گوهر و جان‌مایۀ فیلم است. «قصاص» و روی دیگر این سکه، یعنی «عفو» مفهومی کاملاً انسانی است. دهلیز از آغاز تا انجام، چیزی جز دیالکتیک تز و آنتی‌تز قصاص و عفو نیست. مادر مقتول، هم پسر جوان خود را از دست داده و هم در اثر ضربۀ روحی ناشی از این فاجعه، تکلم خود را از دست داده و زمین‌گیر و بیمار شده است.
2-دهلیز از نظر اخلاقی یک فیلم «پاک» است. با آنکه داستان فیلم می‌تواند زمینه‌ساز کشیده شدن فیلم به روابط غیراخلاقی و فساد و گناه شود، چنین اتفاقی در فیلم نمی‌افتد. بینندۀ هوشمند به روشنی درمی‌یابد که تهیه‌کننده اسیر وسوسۀ «گیشه» نشده و برای جلب مشتری و پرفروش‌ترشدن فیلم به سراغ زشتی ها و پلشتی های جامعه نرفته است.
زنی جوان، دور از شوهر که گرفتار مشکلات زندگی است، به سراغ این و آن می‌رود تا به او کمک کنند. بسیاری از تهیه‌کنندگان و کارگردانان، درست همین جاست که فیلم را با چاشنی حوادث عشقی و روابط غیراخلاقی، به ظاهر جذاب می‌سازند و به واقع به «کثافت» می‌کشانند.
اما در دهلیز چنین انحرافی دیده نمی‌شود. شیوا آرایش وسوسه‌برانگیز ندارد و نگاه و احساس و لباس او، مردان را به گناه دعوت نمی‌کند. در رفتار و گفتار نیز عشوه‌گری نمی‌کند. او پاک است و پاک می‌ماند. مردانی که بر سر راه او هستند نیز پاک و نجیب‌اند. دهلیز می‌خواهد به جای نشان دادن فساد اخلاقی در جامعه، که متأسفانه نزد بعضی از فیلمسازان امری عادی شده، سلامت و پاکی جامعه را، که هرگز نباید فراموش شود، نشان دهد. دهلیز می‌خواهد بگوید اگر بی‌اخلاقی یک واقعیت است، اخلاق و پاکی و نجابت هم واقعیت است و همه نباید همیشه از یک سو غش کنند.
